Буржуазияга, бир сўз билан айтганда, сиёсий иқтисодчилар «саноат ва савдо эркинлиги» деб номланган нарса керак эди. Яъни бир томондан саноатни майда ва ўлик давлат назоратидан халос қилиш, иккинчи томондан эса, ўзини ҳимоя қилиш ҳуқуқларидан маҳрум ишчиларни эксплуатация қилишда тўлиқ эркинлик.
Тадбиркорга халақит берадиган давлат аралашувининг, ички божлар ва ҳар хил чекловчи қонунларнинг бекор қилиниши ва шу билан бирга шу вақтгача мавжуд бўлган ёлланма меҳнат эксплуатациясини чекловчи барча ҳунармандлар уюшмалари, гильдиялар ва цех ташкилотларининг йўқ қилиниши. Иш берувчилар учун шартномаларнинг тўлиқ «эркинлиги» – ва ишчилар ўртасидаги барча келишувларнинг қатъий тақиқланиши. Баъзилар учун «Laisser faire» («ҳаракатига аралашмаслик») – бошқалар учун бирлашиш имконияти йўқ!
Бу икки томонлама режа эди..
